Rozdział XXXI

Rozdział dedykuję wszystkim osobom, które wspierały mnie pisząc komentarze ♥ 

_______________________

'Tak nagle się poznali. Zupełnie przypadkowo się w sobie zakochali. Przez przypadek stali się dla siebie najważniejsi. Zupełnie przez przypadek.'

Stałam na środku ogromnego lotniska czekając na odlot mojego samolotu. Błędnym wzrokiem wodziłam po ludziach, którzy przemieszczali się po dworcu lotniczym. Widziałam tyle nieznanych mi twarzy. Nikogo znajomego. Nie było łez, 'przytulasów', pocałunków, ani nic z tych rzeczy na pożegnanie. Poprosiłam Trish by nie przyjeżdżała na lotnisko, aby nikt nie dowiedział się, że wyjeżdżam. Ja sama nie zawitałam też do domu po swoje rzeczy. Musi wystarczyć mi tylko to co wzięłam kiedy uciekałam z mieszkania, oraz rzeczy, które pożyczyła mi czarnowłosa.

Ostatnie dni były dla mnie strasznie męczące. Kiedy wszystko wyszło na jaw, było mi jeszcze gorzej niż wtedy, kiedy nie wiedziałam o niczym. Moja mama wydzwaniała do mnie i wszystkich moich znajomych, kilkakrotnie była też u Trish, której byłam wdzięczna za to, że mnie kryła. Aż cud, że Penny nie zawiadomiła policji o moim zniknięciu. Martwiła się. Ale co to zmieni? Nic. To nie zmieni moich uczuć, moich urazów do niej. Mój stosunek do rodzicielki nadal jest taki sam jak wtedy, kiedy wydała się cała tajemnica. Nadal nie chcę jej widzieć. Mój uraz do niej nadal we mnie tkwi. Nie wiem cy kiedykolwiek uda mi się to zapomnieć i jej wybaczyć.

Rozmyślałabym tak dalej, gdyby nie głos stewardessy wychodzący z głośników. Już za 15 minut samolot do Niemiec odlatuje, a wraz z nim ja i moje cholerne życie.

Ciężko westchnęłam, ostatni raz przed długą rozłąką spojrzałam na to miejsce i ruszyłam w stronę odprawy ciągnąć za sobą niewielkich rozmiarów walizkę.

* Dwa tygodnie później *

„Przemyślę sobie wszystko, ułożę to co powinnam, odpocznę i moje życie wróci do normy.”

Gówno prawda.

Oczywiście, jest tu wspaniale, nowe przeżycia, nowy język, nowa kultura, nowe miasto i wspaniała rodzina. Moja ciocia i wujek, mimo tego, że pracują, zwracają na mnie dużą uwagę. Wiedzą o mojej sytuacji i starają się mi pomóc, ale także nie naciskają. I jestem im za to wdzięczna. Są bardzo mili i gościnni. Naprawdę wspaniale jest u nich mieszkać.

Ale co z tego? Kiedy ja ciągle cierpię? Tęsknię za Austinem. I to tak cholernie. Za jego uśmiechem, ciepłymi słowami, silnymi ramionami, za jego głosem. Żałuję, tak bardzo żałuję, że wtedy go spławiłam i przekreśliłam naszą przyjaźń. I, że nie dałam mu szansy. A przecież każdy ma prawo popełniać błędy, po to właśnie się urodziliśmy. To samo tłumaczyłam swojej matce, prawda? Gdybym tylko mogła cofnąć czas i przytulić go i powiedzieć 'wybaczam'. Nie umierałabym teraz z tęsknoty...

Głaszcząc Lily, psa Green'ów, siedziałam po turecku na łóżku wpatrując się w krajobraz za oknem. Pokój w którym aktualnie przebywałam był pokojem gościnnym, który stał się moim na czas pobytu w Niemczech. Był urządzony dość nowocześnie. Kremowe ściany i meble z brązowego drewna komponowały się idealnie. Polubiłam to pomieszczenie, zwłaszcza dlatego, że było spokojne.

Zmęczona ciągłym rozmyślaniem wstałam. Suczka zeskoczyła z łóżka zabawnie merdając ogonkiem. Zachichotałam i podeszłam do lustra.

Niepokoił mnie mój stan. Czy kobiecie w ciąży tak szybko mijają objawy? Wymiotowałam tylko tydzień, inne bóle, nie licząc psychicznych, także szybko odeszły. Do tego nie widać po mnie ani trochę, abym była w ciąży. A chyba miesiąc po zapłodnieniu już choć trochę coś widać, nie? Tymczasem ja nie zauważyłam żadnych zmian. Westchnęłam.

Sięgnęłam po szczotkę i zaczęłam rozczesywać moje włosy. Patrzyłam w swoje odbicie. Nie widziałam już tam tej uśmiechniętej Ally. Choćbym bardzo się starała, nie potrafię już nią być.

Ubrana w żółtą, zwiewną sukienkę i czarne koturny wyszłam z mojego pokoju.

- Idę się przejść ciociu – poinformowałam kobietę pojawiając się w salonie.

- Jasne, tylko nie wracaj późno. Ja i wujek wychodzimy za jakiś czas, Rose i Ryland pewnie też gdzieś wybędą – posłała mi uśmiech. Z niemałym trudem, moje kąciki ust także lekko uniosły się ku górze. Wyszłam z domu. Powolnym spacerkiem kierowałam się wprost przed siebie. Wiatr owiewał moje ciało sprawiając, że odczuwałam dreszcze. To już nie ten klimat co w Ameryce. Po 30 minutowej przechadzce usiadłam na ławce by odpocząć. Tu było całkowicie inaczej. Niesamowitym przeżyciem było móc poznać kulturę innego państwa. Napawałabym się tym dalej gdyby ktoś nie dosiadł się do mnie.

- Witaj Ally – usłyszałam głos... znienawidzonej przeze mnie blondynki? Co ona tu do cholery robi?!

- Amber? Co ty tu robisz?

- Tak się witasz z koleżanką z klasy? Opowiadaj, jak ci się układa z Joelem? - uśmiechnęła się i objęła mnie ramieniem.

- Co cię to obchodzi? - warknęłam i wstałam z ławki.

- Oj Ally, nie ładnie tak. Porozmawiaj ze mną. Dobrze czujesz się ze świadomością, że nikt cię nie chce? - udawała zmartwienie. Huh?!

- Co ty możesz wiedzieć? Odczep się ode mnie – odsunęłam się od niej i postawiłam pierwszy krok by odejść.

- Wiem więcej niż myślisz, Ally. Jesteś strasznie naiwna słoneczko. Myślałaś, że Joel naprawdę cię zechce? Oh, niedoczekanie – zaśmiała się.

- O czym ty mówisz?

- Pomyślałaś może o tym by pójść do innego ginekologa niż do tego u którego byłaś?

- Nie? - zadałam pytanie retoryczne. - Do czego zmierzasz?

- No nie mów, że dalej nie zrozumiałaś, że wcale w ciąży nie jesteś – popatrzyła na mnie. Widząc mój pytający wzrok kontynuowała. - Myślisz, że tak łatwo bym ci odpuściła? Na tej imprezie dosypałam ci jakiś tabletek od których miałaś się gorzej poczuć, wymioty i takie sprawy. No i przy okazji żebyś straciła świadomość, bo za cholerę nie chciałaś niczego wypić. Więc, zrobiłam tak, abyś pomyślała o ciąży i poszła do lekarza, któremu zapłaciłam za sfałszowanie wyników. Joel był mi potrzebny do spełnienia tego planu. Gdyby nie on i wasza „niby wspólna noc”, nie pomyślałabyś o ciąży i nie udałabyś się do szpitala – zaśmiała się szyderczo. Ja za to zszokowana patrzyłam się na Amber. Boże, jaka ja jestem głupia!

- Dlaczego to zrobiłaś? - syknęłam zaciskając pięści. Próbowałam powstrzymać płacz, by nie wybuchnąć przy Amber. Nie mogłam dać jej satysfakcji. Co do cholery jest ze mną nie tak?!

- To proste. Chciałam się ciebie pozbyć. Chciałam cię zniszczyć. Pojawiłaś się i już pierwszego dnia owinęłaś sobie Austina wokół palca. On był mój i będzie, a ty mi tylko ułatwiłaś sprawę. Skoro już miałam cię wyniszczyć, pomyślałam, że zrobię to inaczej niż twoją śmiercią. On by wtedy cierpiał i tęsknił, a ja nic bym nie osiągnęła. Dlatego też zaszłaś w niby ciążę. Austin cię nienawidzi a ja mogę teraz wrócić do Miami i się nim zająć.

- Myślisz, że wypłacze ci się w ramie i będziecie żyć długo i szczęśliwie? – prychnęłam. Byłam cholernie zła. I na nią i na siebie.

- Mam większe szanse niż ty.

- Zobaczymy co powiesz kiedy o wszystkim się dowie.

- Zobaczymy co powiesz kiedy on ci nie uwierzy – powiedziała takim samym głosem jak ja. Pokręciła głową dając mi jasno do zrozumienia, że to ona tu wygrała i odeszła. Jebana suka. Co ja zrobiłam, że tak bardzo mnie nienawidzi? Zrujnowała mi życie swoimi głupimi gierkami. Jak ja mogłam być tak głupia żeby uwierzyć w ten wynik ciążowy? Jak mogłam nie pomyśleć o teście czy też odwiedzeniu innego ginekologa na potwierdzenie tych słów? Kto do cholery zatrudnia takie osoby to pracy?!

Ta cała impreza zorganizowana była tylko dlatego żeby mnie zniszczyć? A Joel był tylko jej pieskiem na posyłki i miał mnie w dupie, tak jak każdy?

Otrząsnęłam się z tego stanu i ruszyłam przed siebie chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu. Byłam roztrzęsiona, emocje targały moje ciało. Nie wiedziałam jak się uspokoić. Czułam, że niedługo wybuchnę głośnym szlochem, mimo że tego nie chciałam. Byłam bezsilna.

Weszłam do domu uprzednio otwierając drzwi kluczem. Całej rodziny Greenów nie było w domu, co było mi na rękę. Rzuciłam w kąt buty i pobiegłam do swojego pokoju. Trzasnęłam drzwiami i oparłam się o nie plecami. Ciężko oddychałam.

Trwałam w takim transie przez dłuższą chwilę, dopóki nie ocucił mnie dzwonek do drzwi. Zdziwiona szybko przemyłam swoją twarz w łazience i podeszłam do nich. Zupełnie nieświadoma kogo za nimi zastanę, otworzyłam je.

Moje emocje na twarzy zmieniły się błyskawicznie. Osoby, która za nimi stała kompletnie się nie spodziewałam.

- Austin? - wydusiłam. Kąciki ust blondyna uniosły się lekko ku górze.

- Mogę wejść?

- T-tak – otworzyłam drzwi i wpuściłam chłopaka. Poprowadziłam go do mojego pokoju i usiadłam na łóżku. - Jak ty tu się znalazłeś? Po co przyleciałeś? Skąd wiedziałeś, gdzie mnie znaleźć? Po...

- Ally, zwolnij – przerwał mi. Od razu zamilkłam. - Po długich błaganiach, wreszcie udało mi się to wyciągnąć od Trish. Myślałaś, że tak łatwo odpuszczę? - westchnął i przeniósł swój wzrok na ścianę. - Nawet nie wiesz jak mi było trudno. Jesteś dla mnie najważniejsza, nawet jeśli znam cię tylko kilka miesięcy. Kiedy zaczęłaś się umawiać z Joel'em, coś we mnie pękło. Wiedziałem, że dobrze się to nie skończy. Ale ty byłaś nim tak ślepo zaślepiona...

- Po co mi to mówisz? Przyleciałeś, żeby mnie zdołować? - warknęłam.

- Po prostu nadal nie rozumiem twojego zachowania.. Dlaczego kiedy wszyscy tłumaczyli ci jaki Joel jest naprawdę, ty robiłaś swoje? - ciągnął dalej.

- Nie rozumiesz tego! - wybuchłam. - Zrobiłam to, bo chciałam o tobie zapomnieć. Nawet nie wiesz jak bardzo boli nieodwzajemniona miłość. Do cholery, zakochałam się w tobie i nie potrafiłam z tym poradzić. A kiedy zaczęły przytłaczać mnie kolejne problemy, nie panowałam już nad sobą – wykrzyczałam mu to prosto w twarz, machając rękami i jednocześnie płacząc. Nagle przez mój umysł zaczęły przechodzić wszystkie wspomnienia. Blondyn stanął przede mną i złapał mnie za nadgarstki.

- Puść mnie! Nienawidzę cię! - krzyczałam, próbując mu się wyrwać.

- Nawet jeśli tysiąc razy powtórzysz, że mnie nienawidzisz, ja już nigdy nie pozwolę ci ponownie odejść – powiedział stanowczo i wpił się w moje wargi. Zdziwiona, pocałunek odwzajemniłam dopiero po chwili. Austin całował mnie pewnie i namiętnie. Po chwili jednak obsypywał mnie pocałunkami delikatniej. Jakbym miała mu uciec. Otulił mnie swoimi ramionami i przerwał czynność. - Kocham cię Ally – wyszeptał. Wtuliłam się w niego lekko szlochając. Odsunął się i spojrzał w moje oczy. - Zrozumiałem, że uczucie do ciebie to nie tylko przyjaźń, kiedy zaczęłaś się spotykać z Joelem. Starałem się odciągnąć cię od niego, ale nie wiedziałem jak. A potem po prostu wszystko spieprzyłem.

- Też cię kocham – szepnęłam i uśmiechnęłam się.

- Co?

- Też cię kocham. Jak wariatka – powtórzyłam głośniej. Austin dotknął mojego policzka i ponownie mnie cmoknął.

- Pamiętasz nasz pierwszy pocałunek? - zapytał. Pokiwałam głową na 'tak'. - Już wtedy wiedziałem, że jesteś dla mnie kimś więcej. Głupi jednak tłumaczyłem sobie, że to przyjacielski pocałunek. A już od dawna mogliśmy być razem...

- Kto ci powiedział, że chcę być z tobą? - droczyłam się z nim. Niesamowite jak jedna osoba może zmienić całe twoje życie. Przecież ja jeszcze przed chwilą chciałam zrobić ponownie to co po kłótni z matką. A tu bum, pojawia się Austin i nagle wszystkie chęci do życia wracają. - Oh, żartuję głuptasie. Jasne, że chcę – wybuchnęłam śmiechem widząc jego minę.

- Więc, jedyne co mi zostaje, to zapytać, zostaniesz moją dziewczyną? - powalająco się uśmiechnął i zbliżył do mnie tak, że stykaliśmy się czołami.

- Tak, Austin – odpowiedziałam bez zawahania i ponownie złączyłam nasze usta w pocałunku.

Czułam się szczęśliwie, pierwszy raz od bardzo długiego czasu. Od długiego czasu na mojej twarzy nie istniał prawdziwy uśmiech, a moje serce nie było wypełnione tak wielką radością. Jedna wizyta, a całe moje życie zmieniło się ponownie o 360 stopni.

Może jednak warto tak wiele wycierpieć, by potem wreszcie poczuć się szczęśliwym?

***

Heej kochani ♥

Dostałam wreszcie nowy telefon i mogłam dokończyć rozdział. Ten tydzień, mimo, że olałam sobie szkołę, był straaasznie męczący. Praktycznie w ogóle mnie nie było w domu. No, ale coś tam nabazgrałam. 

Jestem nawet z niego zadowolona. Znowu mi coś w nim nie pasuje, ale chyba najgorszy nie jest.. No i przede wszystkim jest bardzo długi jak na mnie! 1900 słów! W życiu nie napisałam tak długiego rozdziału. No, ale jest ostatnim, więc trzeba się było postarać ;p Nie martwcie się, epilog także będzie :)

No.. spodziewaliście się, że to Amber stoi za wszystkim? Wiem, że domyślaliście się, że Ally w ciąży nie jest ;p 

Kto już stracił nadzieje na Auslly? Haha, uwierzcie, ja kilkakrotnie musiałam się powstrzymać żeby ich nie zrobić razem ._. Ale wytrwałam. Jestem z siebie dumna. Dalej nie dociera do mnie, że przetrwałam bez pisania o nich CAŁY ROK. A jestem ogromną fanką Auslly i to zadanie było strasznie trudne ._.

Co do drugiego bloga, pracuję nad nim. Jak na razie czekam na szablon. Kiedy tylko go dostanę, na blogu pojawi się notka z linkiem ;) Wiem, że dwie osoby na pewno go już widziały (mimo, że prace nadal trwają), bo pojawiły się już dwa komentarze (naprawdę, jak wy go wynaleźliście!? ._.). Jestem jednak ciekawa opinii reszty. Od razu mówię, że raczej będzie to inny blog niż ten, bo odpoczywam od opisywania tych życiowych dram xd Mam nadzieję, że będzie was tam więcej, bo bardzo mi na tym zależy ♥

Dlatego, wyczekujcie notki o nowym blogu może nawet w niedzielę :) 

Mam nadzieję, że komentarzy będzie więcej niż pod poprzednim rozdziałem c:

Kocham! ♥