Rozdział XVI - Nie odejdę, bo cię kocham.

Czas mija zbyt szybko. Zdecydowanie. Nim się obejrzymy znajdziemy się w całkiem innym świecie, z innymi osobnikami. Jeszcze nie dawno cieszyłam się kwitnącymi plonami na drzewach i zapachem nadchodzącej wiosny, gdy teraz rozpoczął się czerwiec. Lato tuż tuż, a wraz z nim zakończenie roku szkolnego. Tym razem niestety nie będzie to już zwykłe zakończenie, jednak pożegnanie z moją szkołą oraz przyjaciółmi. Rozstajemy się, każdy idzie swoją drogą. Kończymy szkołę średnią. Ja do tej pory, nie mam pojęcia do jakiej szkoły chcę iść, a powinnam mieć ją już załatwioną. Niezmiernie trudno będzie mi wybrać, tak by być jak najbliżej przyjaciół. Chcę pójść do szkoły muzycznej i prawdopodobnie Austin także. Ale co z Trish i Dezem? Ich nie interesuję tak bardzo muzyka. A nie chcę się z nimi rozstawać, to byłoby zbyt trudne.

Wraz z nadejściem czerwca, mija już pierwszy tydzień prób. Muszę przyznać, że Kira idealnie pasuję do roli Gabrielli, a sam Austin przystosował już się do niej. I nie zazdroszczę jej, bo tak czy siak, wiadomo, że ja się do tego nie nadaję. Może i wystąpiłam na scenie, ale nie pozbyłam się lęku całkowicie, więc z pewnością, nie udałoby się.

Spokojnym krokiem zbliżałam się pod teatr, w którym wystawione będzie przedstawienie. Raz w tygodniu to tu przychodzimy by przećwiczyć. I ustawienie i ogólny występ, by potem nie było z tym problemów. Zazwyczaj próby odbywają się na hali sportowej, jednak ja tu czuję się swobodniej.

W rękach trzymałam stos kartek, na których wypisane były nuty do piosenek, śpiewanych w musicalu. Nie miałam najmniejszego problemu, do opanowania melodii, ponieważ uwielbiam to robić.

Próba miała rozpocząć się już za 30 minut, więc dano mi pół godziny na przećwiczenie melodii do „Right Here, Right Now”, którą zaśpiewają Austin i Kira, na oficjalne rozpoczęcie spektaklu. Grupowe piosenki nie sprawiają nam największego problemu, bo wtedy ja nie gram na pianinie, tylko bawię się zresztą. Improwizujemy i jak twierdzi Pani Wurn „mamy do tego smykałkę”. Uważa, że jesteśmy najbardziej utalentowaną klasą. Gorzej jest z Austinem i Kirą, ponieważ oni muszą wykazywać uczucia, jakie Troy i Gabriella do siebie czuli, do tego śpiewać. Muszą ćwiczyć więcej od nas wszystkich, mimo wszystko, świetnie się bawiąc.

Usiadłam przed pianinem i rozłożyłam nuty na specjalnej podstawie. Otworzyłam zeszyt na odpowiedniej stronie i rozpoczęłam grać.

Grałam, a do mnie dołączył się głos. Nie znałam nadawcy, tego wokalu, ale zauroczył mnie. Był taki czysty. Obok mnie stał Joel. Moje oczy powiększyły się do rozmiaru pięciozłotówek. Joel, to najbardziej wysportowany chłopak z całej szkoły. Jest szkolnym kapitanem drużyny koszykarskiej. Zupełnie jak w filmie, który wystawiamy. Dziwi mnie, że to nie on dostał rolę Troy'a, w końcu gra koszykówkę od małego. Nie żeby mi przeszkadzało, że Austin ją dostał.

Jednakże to nie było ważne. Joel należy do szkolnej elity, a szkolna elita nie lubi takiej szarej myszki jak ja. Więc co się stało, że ON odezwał się do MNIE?

- Cześć, Ally – odpowiedział, a ja szybko podniosłam się z krzesła i stanęłam naprzeciw przystojnego bruneta.

- Ee.. cześć. Co się stało, że odezwałeś się do mnie? Wszyscy uważają, że nie jestem niczego warta, tylko taka skryta nieśmiała myszka – zastanowiłam się.

- Ja nie jestem wszyscy i wcale tak nie uważam. Za to uważam, że masz niesamowity talent i powinnaś zagrać główną rolę – zaśmiał się chłopiec.

- Miło mi to słyszeć. Ale szczerze, nie żałuję, że jej nie mam. Nie dałabym rady, nawet jakbym czuła, że jest inaczej – odpowiedziałam uśmiechając się. Nie stresowałam się przy nim, byłam sobą. Więc jest dobrze. Uff.

- Oh... Złośnica po prawej. Znaczy, mojej prawej – poprawił się. Rzeczywiście, schodami wchodziła różowa landryna. Amber kroczyła z torebeczką w ręku, nie zważając na nikogo kto wokół niej idzie. Zresztą, każdy robił jej przejście. Szła jakby właśnie była na wybiegu dla modelek, aż mi się zachciało śmiać. Zresztą nie tylko mi, bo nad sobą słyszałam chichot, należący do Joel'a.

Kiedy blondynka weszła na scenę, zaraz po niej wszedł tłum innych uczniów, grającyh w przedstawieniu, a za nimi Trish, Dez i Austin z Kirą.

- Do zobaczenia, Ally. Muszę lecieć – uśmiechnął się. Pocałował mnie w policzek i zniknął z mojego pola widzenia.

- Hej, Ally! Czy to był Jo? - zapytała Trish, która stanęła na miejscu bruneta. Pokiwałam głową, wciąż nieświadoma z kim właśnie rozmawiałam. - Wow, ty to masz szczęście – zaśmiała się.

- No nie wiem, nie sądziłam, że on może się do mnie odezwać... - po chwili ciszy dokończyłam – On jest słodki! I mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy – uśmiechnęłam się, patrząc na Austina. Nie widziałam na jego twarzy żadnych uczuć, tylko patrzył się w daleką dal.

- Austin? Haloooo! - machałam mu przed oczami. Chłopak zaraz się „opanował” i spojrzał na mnie.

- Co? Przepraszam, zamyśliłem się.

- Zauważyłam. Gotowi na próbę? - zwróciłam się do niego i Kiry. Czarnowłosa pokiwała głową, a Austin zaraz jej zawtórował.

- No to chodźmy, pani Wurn już jest – wskazałam na nauczycielkę, stojącą na scenie. Ruszyliśmy w jej stronę, by oznajmić, że jesteśmy gotowi. Zauważyła nas kiedy byliśmy na środku sceny i podniosła tylko kciuk do góry, na znak byśmy zaczynali. Zeszła z fundamentu i usiadła na krześle w pierwszym rzędzie. Skinęłam do blondyna, że jestem gotowa i poczęłam ponowne granie na instrumencie.

Skończyliśmy próbę piosenki i klasa biła brawo. Nauczycielka weszła do nas i skierowała się w stronę pary.

- Austin, Kira. Myślę, że potrzebujecie jeszcze ćwiczenia, bo wasze głosy zbyt często ze sobą nie współgrają. Zresztą, nie widzę tych uczuć! Chcę byście byli dobrymi aktorami, wykazujcie tą chemię! Ally – zwróciła się do mnie. - Oddaję ci salę, proszę cię, byś z nimi poćwiczyła TERAZ. Nie ma sensu ćwiczenia grupowych piosenek, bo to potraficie. Zgadzasz się? - zapytała.

- T..tak. Oczywiście. - Muszę przyznać, że się zawahałam, lecz wiedziałam już wcześniej o tej próbie. Teraz, musimy pozostać tu sami. On, Ja i Kira. Mieliśmy przećwiczyć scenę po której następuję pocałunek Gabi i Troy'a. Scenę, której nie chciałam widzieć. No, ale mówi się trudno. Przecież świat się nie zawalił. Na razie...

- Całą klasą... no nie całą. Ale wszyscy prócz Ally, Austina i Kiry, udamy się teraz do szkoły, by dać im miejsce do prób. My poćwiczymy bez nich, tam gdzie zawsze – wyjaśniła i ludzie zaczęli wychodzić.

- Przepraszam bardzo, ale ja i Joel także potrzebujemy prób! Dlaczego mam zwalniać ciągle im salę, skoro ja też mam tu jakąś rolę?! Hello, gram Sharpay! A Jo mojego brata! Też mamy duet! - krzyknęła Amber. Mogłam się spodziewać, że zaraz wybuchnie.

- Amber, poćwiczysz jutro. Zresztą, możecie umówić się po lekcjach by poćwiczyć, a potem mi to pokazać? - uspokajała nauczycielka.

- Oni także mogą zostać po lekcjach i ćwiczyć! To nie sprawiedliwe, że nikt mnie tu nie docenia! - Jej piskliwy głosik, doprowadza mnie do szału.

- Jak ja mogłem z nią chodzić? - usłyszałam nad sobą głos Austina i zaśmiałam się.

- Amber, przestań. Chodź – Joel pociągnął ją za rękę i wyszli z sali. Usłyszałam tylko jej krzyk „Jeszcze mnie popamiętacie!” i sala została pusta. Jak Amber. Pusta jak Amber. Tak, świetne porównanie. Ta dziewczyna doprowadza mnie do furii, no błagam, czy ona gra główną rolę? Śpiewa tylko JEDNĄ .. no dwie, piosenki! A Kira i Austin, więcej. Uhh.

- Dobra, królowa poszła – odetchnęłam. - Potraficie tekst, nie?

- Tak.

- No to zaczynamy... znowu – uśmiechnęłam się i ponownie usiadłam przed pianinem.

I co? Dlaczego oni muszą robić mi na złość? Śpiewając to, potrafili spojrzeć sobie w oczy i zaśpiewać, wykazując uczucia. Śpiewali bez pomyłek, a Austin nawet na mnie nie spoglądał. A na próbie, było nie do poznania. O wiele gorzej śpiewali i można powiedzieć, że im to kompletnie nie wychodziło.

Doszli do ostatnich wersów, po których mają się pocałować. Ciągle patrzyli sobie w oczy, nucąc „Can I Have This Daance...”. Za to w moich, pojawiły się łzy. Nie wytrzymałam i przestałam grać. Szybko zebrałam kartki i potykając się o własne nogi wybiegłam z teatru. Nie wytrzymałam, nie mogłam patrzyć na nich. Wyglądali na zakochanych. A ja – płakałam. Dlaczego zakochałam się bez wzajemności?

Poczułam jak ktoś za mną biegnie i wywołuję moje imię. Byłam zbyt zapłakana by zwrócić na niego uwagę. Rzuciłam nuty na ławkę i usiadłam obok nich, ukrywając twarz w dłoniach.

- Ally... - Austin. To on za mną wybiegł.

- Idź stąd, chcę być sama – burknęłam. Blondyn nie dawał za wygraną i uniósł mój podbródek.

- Nie chcę byś płakała przeze mnie. Nie wylewaj łez na darmo.

- Nie wiesz co ja czułam, kiedy śpiewałeś z Kirą. Nie zrozumiesz mnie, nie potrafisz. Proszę cię, idź! - szlochałam.

- Nie odejdę, bo cię kocham.

***

Napisałam!!! Alleluja, napisałam! I rozumiecie, z łatwością! Naszła mnie wena, przysiadłam na tyłku i wyszło. Jestem z siebie dumna ^^ A ile mi to zajęło? Z jakieś dwie godzinki xD Nowy rekord *-* 

I wydaję mi się, że ten rozdział, jest o wiele lepszy niż ostatni, chodź to jeszcze nie to :) Ale mam nadzieję, że wam się podoba.

I znowu krótki... ale zrozumcie, że jak piszę dłużej to mi wychodzi nie wiadomo co, a tak piszę mi się lepiej. 

Piszcie co sądzicie :)

+ Zapraszam Was, na mojego drugiego bloga [nie z opowiadaniem] = http://r5-fansite.blogspot.com/ :)

~Weronika