Rozdział XXVI

Rozdział XXVI

'Nie ma nic gorszego niż moment, kiedy w życiu sypie się dosłownie wszystko.'

18 letnia matka. Żadna nowość, prawda? W końcu w tym wieku, to nawet 15 latki zachodzą w ciążę. Ale ja? W życiu nie pomyślałam, że dam się przelecieć pierwszej lepszej osobie. Nie sądziłam, że to z Joel'em przeżyje swój pierwszy raz. A już na pewno nie chciałam zrobić tego w stanie nietrzeźwości.

O tym incydencie i samej ciąży wie jak na razie tylko Trish. Mamę wkręciłam zatruciem pokarmowym. Wiem, że w końcu będę musiała jej o tym powiedzieć, ale na razie nie jestem na to gotowa. Po prostu, to do mnie jeszcze nie dotarło...

Nie wyobrażam sobie nagle rzucić wszystkiego. Muzyki, studiów, spotkań z przyjaciółmi. Tylko po to, by zająć się moim dzieckiem...

***

Otworzyłam moje zaspane oczy i przeciągnęłam się na łóżku. Kolejna nieprzespana noc.

Stanęłam przed lustrem i aż krzyknęłam z wrażenia. Osoba, którą zobaczyłam w odbiciu to nie byłam ja! Podpuchnięte oczy, tłuste i oklapnięte włosy. Kompletnie nie przypominałam tej tryskającej energią brunetki, którą byłam jeszcze kilka miesięcy temu.

Zacisnęłam pięści i zgarniając ubrania weszłam do łazienki.

Tak nie może być. Muszę wreszcie porozmawiać z Joel'em, w końcu to on zostanie ojcem. Powinien o tym dowiedzieć się jak najszybciej.

Po porannych czynnościach ubrałam się w krótkie spodenki i bluzkę na ramiączkach. Włosy, które uprzednio wysuszyłam, pozostawiłam rozpuszczone. Nałożyłam jeszcze lekki makijaż i wyszłam z łazienki. Do ręki wzięłam czarne trampki i zeszłam na dół, gdzie zastałam Penny i Rose.

- Cześć złotko, jak się czujesz? - mama mnie zauważyła. Co mam jej powiedzieć?

- Dobrze, znacznie lepiej niż wczoraj. Rose, nie obrazisz się jak dziś także skarzę cię na towarzystwo Dez'a i Rylanda? Trish poprosiła mnie bym do niej przyszła – skłamałam.

- Jasne, nie ma sprawy – zaśmiała się. Posłałam jej wymuszony uśmiech, uścisnęłam rodzicielkę i wyszłam z domu.

***

Na dworze było ślicznie. Słońce, które swoją drogą w Miami jest ciągle, teraz było w zenicie, tym samym rażąc każdego przechodnia w oczy. Po ulicach jeździły samochody, a w nich ludzie śpieszący do pracy, czy gdzieś indziej. Po chodniku spacerowały zakochane pary trzymając się za ręce, rodziny, grupki znajomych. A wśród nich ja. Naiwna, brzydząca się siebie brunetka imieniem Allyson Dawson. Gdybym wybrała inną drogę, posłuchała Austina, nie miałabym teraz na głowie ciąży, nie pozwoliłabym Joel'owi siebie omamić.

Stanęłam przed drzwiami dużego, jednorodzinnego domu. Otaczały mnie duże kępy kolorowych kwiatów. Matka Joel'a bardzo lubi zajmować się ogrodnictwem, czego wynikiem jest ten śliczny ogród. Jakoś nigdy wcześniej specjalnie nie zwróciłam uwagi na piękno tego miejsca.

Zapukałam i usłyszałam jak ktoś idzie w stronę drzwi. Po chwili moim oczom ukazała się starsza pani.

- Dzień dobry, zastałam może Joel'a? - zapytałam nieśmiało.

- Jest u siebie, jeśli chcesz mogę go zawołać – uśmiechnęła się do mnie. Kiwnęłam głową, a ona weszła w głąb mieszkania.

Po chwili obok mnie pojawił się brunet.

- Cześć – przywitałam się. Chłopak nawet na mnie nie spojrzał, patrzył tylko w jakiś punkt w oddali.

- Po co przyszłaś? - burknął.

- Po co przyszłam? - zdziwiłam się. - Wykorzystałeś mnie! - wrzasnęłam i poczułam, że mój głos się załamuje. Brunet wreszcie spojrzał na mnie. W jego oczach zauważyłam zdziwienie i... strach?

- O co ci chodzi?

- Powiedziałeś, że się ze sobą nie przespaliśmy! A za 9 miesięcy, wyobraź sobie, zostaniesz ojcem! - pierwsze łzy spłynęły po moich policzkach.

- Co ty gadasz wariatko?! Jakie dziecko?! - wrzasnął i podszedł do mnie.

- Tak, dobrze usłyszałeś – syknęłam. - Jestem w ciąży. Jak mogłeś mnie tak oszukać?! Austin miał racje, nadal jesteś takim dupkiem jak kiedyś. Byłeś, jesteś i zawsze będziesz! Tylko jedno ci w głowie. A ja głupia ci zaufałam – całkowicie się rozpłakałam. Nabrałam powietrza i patrząc mu prosto w oczy mówiłam dalej – Powiedz, co ja ci zrobiłam? Żebyś tak podle wykorzystał sytuację w której byłam? Zabrałeś mnie na tą imprezę, przeleciałeś, zrobiłeś dziecko. Co teraz?!

- Stop! - wrzasnął i złapał mnie za nadgarstki. - Nie przespałem się z tobą!

- Puść mnie, to boli! Co z tobą nie tak, Jo?! To ty byłeś ze mną na imprezie, to w twoich ramionach się obudziłam rano. Sama ze sobą w ciążę nie zaszłam – warknęłam. Mierzyliśmy się spojrzeniami.

- Przestań. Nie mam ochoty na rozmowę z tobą, żegnaj Ally – warknął i puścił mnie. Chciał odejść kiedy zatrzymałam go.

- Mam rozumieć, że nie chcesz tego dziecka? - Chłopak przystanął.

- Nie – odpowiedział krótko i wszedł do mieszkania.

- Pieprzony egoista! - kiedy zniknął z mojego pola widzenia pokręciłam głową z niedowierzaniem.

Poczułam się oszukana, wykorzystana. A najgorsze jest to, że tyle razy pokłóciłam się o niego z Austinem. Gdybym posłuchała go i przestała się z nim spotykać nie byłabym teraz w ciąży. Łzy ciekły po moich policzkach, psując mój wygląd. Biegiem ruszyłam przed siebie, nie patrząc gdzie się kieruję. Zamglone oczy nie ułatwiały mi tego, bo ciągle potykałam się o swoje nogi.

Po kilkuminutowym biegu poczułam, że na kogoś wpadam. Na moje szczęście nie upadłam.

- Przepraszam – ledwo wypowiedziałam te słowa i chciałam odejść, ale coś kazało mi spojrzeć na człowieka, którego „potrąciłam”. Uniosłam głowę do góry i wydobyłam z siebie cichy jęk widząc kto stoi przede mną.

- Ally, matko, co ci się stało?! - Austin widocznie także zrozumiał kto na niego wpadł. Mimowolnie wybuchnęłam głośnym szlochem i usiadłam na trawie kryjąc twarz w swoich rękach. Nie chciałam płakać przy nim, ale to wszystko mnie przerosło. Nie panowałam nad swoimi emocjami.

- Chodź, wytłumaczysz mi to wszystko w domu – blondyn dotknął mojego ramienia. Pokiwałam lekko głową i z jego pomocą podniosłam się. Dobrze, że byliśmy już praktycznie przed jego mieszkaniem. Chwilę później obydwoje znaleźliśmy się w jego salonie. Nie było w nim nikogo z rodziny Moon'ów.

- No więc, co się stało? - usiadł obok mnie, podając mi szklankę wody. Wypiłam ją jednym duszkiem, otarłam łzy i zaczęłam mówić.

- To.. to przez Joel'a. Jes..

- Co on ci zrobił?! Zabije go! – Austin wstał na równe nogi kiedy wypowiedziałam imię bruneta.

- Usiądź – poprosiłam ściszonym głosem. Chłopak posłusznie wykonał moją prośbę i wpatrywał się we mnie czekając na wyjaśnienia.

- Ja... ja kilka tygodni temu poszłam na imprezę z Joel'em... On o-obiecał, że nie, a jednak! Przez niego będę miała dziecko! Egoista, wykorzystał mnie, powiedział, że nie zaciągnął mnie do łóżka! A ja był...

- JESTEŚ W CIĄŻY Z JOEL'EM?! - ryknął ponownie stając na równe nogi i ponownie mi przerywając.

- Tak – szepnęłam także wstając. Bałam się spojrzeć mu w oczy.

- Mówiłaś, że będziesz ostrożna, że nie ulegniesz mu! Zachowałaś się jak dziwka! Jak mogłaś pójść z nim do łóżka?! A może ty tego chciałaś? - krzyczał. Ja za to poczułam się jakby ktoś wbił mi nóż prosto w serce.

- Przecież ja tego nie chciałam, on mnie upił! - broniłam się.

- Po prostu chciałaś sobie znaleźć wreszcie chłopaka, by udowodnić całemu światu, że ta nieśmiała Ally Dawson, także może się zakochać. I pokazałaś, gratuluję – warknął.

- Austin, co w ciebie wstąpiło? - płakałam. Tak bardzo płakałam.

- We mnie? Spójrz na siebie, Ally. - Nie wytrzymałam. Zanosząc się okropnym płaczem wybiegłam z jego domu.

Kolejny pierdolony przyjaciel. Czy on w ogóle nim był? Kiedy ja go potrzebuję, on nazwał mnie dziwką i uznał za dziewczynę, która pcha się do łóżka ledwo poznanemu chłopakowi.

To tak bardzo bolało. Kiedy usłyszałam od niego te słowa poczułam jakbym straciła grunt pod nogami, jakbym się rozpadała. Moje serce już dawno rozpadło się na milion kawałeczków.

Wpadłam do domu i nie śląc spojrzenia zdziwionej rodzinie pobiegłam do mojego pokoju. Zatrzasnęłam drzwi, zamknęłam je na klucz i oparłam się o nie plecami. Nadal wylewając potok słonych łez zjechałam na dół.

***

DAN DAN DAAN. Hejoszki :3 

Spodziewaliście się takiej reakcji Austina? Hihi, DRAMAA ^^ 

A ja się dopiero rozkręcam. 

Rozdział idealny do mojego dzisiejszego humoru. Po prostu, zajebiście się czuję. 

Dlatego jest też okropny i nie jestem z niego zadowolona ;/ I'm so sorry :c

Idę sobie teraz popłakać w samotności.

Kocham was ♥

PS. Przepraszam jeśli są jakieś błędy, czy zdania których nie da się zrozumieć. Na tyle okropnie się czuję, że już nie mam ochoty tego nawet czytać, nie mam teraz głowy.