Rozdział XXIX

Rozdział XXIX

'Czasami łatwiej znieść czyjąś śmierć niż czyjeś kłamstwa.'

Kiedy bliski tobie człowiek umiera, zamykasz się w sobie. Tracisz nadzieję na lepsze jutro, bo wiesz, że już nigdy go nie zobaczysz, nie dotkniesz, nie porozmawiasz. I może wtedy myślisz, że już nigdy nic nie będzie takie samo, to wcale nie jest prawdą. W końcu zapomnisz, a przynajmniej nie będziesz tego rozpamiętywać tak bardzo jak na początku. Przejdą smutki, żale i ponownie się uśmiechniesz.

Z kłamstwem jest podobnie, z taką różnicą, że to pozostanie w tobie na zawsze. I nie chodzi tu o to, że nie mam zeszytu, a tak naprawdę mam. Mam na myśli kłamstwo, skrywane przez bardzo długi czas, mające naprawdę duże znaczenie.

Kiedy o nim się dowiesz, czujesz się oszukany, zdradzony. Nie chcesz widzieć już tej kłamiącej osoby na oczy. Wewnątrz ciebie, pozostanie to już na zawsze.

Jak to mówią, kłamstwo ma krótkie nogi.

*

(…)

- To jest Ally?

- Umm... Tak, jestem Ally? A pan kim jest? - nic nie rozumiałam.

- Ja jestem...

- To jest mój kolega z pracy, John – przerwała mu Penny. Coś nie bardzo chce mi się w to wierzyć...

- Ahaa – skwitowałam i podałam panu rękę, ukradkiem spoglądając na mamę. Była zdenerwowała, było to widać. Ale czym?

Mężczyzna uścisnął moją dłoń.

- To ja was zostawię samych – cicho powiedziałam i postawiłam pierwszy krok w stronę mojego pokoju.

- Nie kochanie, John już miał wychodzić, prawda?- spojrzała na mężczyznę.

- Właści..

- Odprowadzę cię – skwitowała moja rodzicielka i ramię w ramię wyszła z Johnem. To było dziwne, pomyślałam i ruszyłam do pokoju. Wzięłam moje piżamki w myszkę Miki, czystą bieliznę i zniknęłam za drzwiami łazienki. Tam wzięłam szybki, odprężający prysznic, przebrałam się w ubrania i ułożyłam się w łóżku. Byłam tym wszystkim zmęczona, jednak nie mogłam zasnąć.

Moja mama coś przede mną ukrywa, moja przyjaźń z Austinem już nie istnieje, a ja zaszłam w ciążę, o której nie wiem jak powiedzieć rodzicielce. A jeszcze tak niedawno, kilka miesięcy temu, żyłam regułą „Korzystaj z życia, bo ono szybko minie”. Pragnęłam każdą wolną chwilę spędzać z nowo poznanymi osobami, którzy później zostali moimi przyjaciółmi. Nie przejmowałam się niczym. Rozmawiałam z mamą, jak z przyjaciółką. A teraz? Jestem sama z tyloma problemami na głowie. Mam Trish, ale nie mogę ciągle jej się narzucać, ona ma przecież swoje życie. Snuje plany na przyszłość, a ja jej w tym przeszkadzam. Może dobrze by było gdybym gdzieś wyjechała? Tak na jakiś czas, by odpocząć. Od otaczającej mnie szarej rzeczywistości. Sama, by mieć czas na przemyślenia...

Trwając w tych przemyśleniach, powoli odpływałam do krainy Morfeusza.

*

Otworzyłam powieki. Zegar wskazywał godzinę 11:43. Dość długo spałam, ale przynajmniej czuję się lepiej niż wczoraj. Rozciągnęłam się na łóżku niczym kot i wstałam. Otworzyłam okno, bo na zewnątrz było strasznie gorąco i podeszłam do szafy. Postawiłam na zielony top i spódnicę w kwiatki. Ubrałam przyszykowane ciuchy, włosy związałam w koka, wypuszczając przy tym kilka pasm włosów i gotowa stanęłam przed lustrem. Teraz makijaż. Na powieki nałożyłam ledwo widoczny, złotawy cień, rzęsy pomalowałam czarnym tuszem, a usta musnęłam różowawym błyszczykiem. Ciążowego brzucha jeszcze nie było widać, co było dla mnie na rękę, bo mama od razu by zrozumiała, że ukrywam przed nią dziecko. Z drugiej strony to trochę dziwne, bo minęło już dość dużo czasu od zapłodnienia, a brzuch jaki był, taki jest nadal... No nie ważne. Gotowa ruszyłam do kuchni, w której siedziały Rose i Penny.

- Cześć wam – przywitałam się i otworzyłam lodówkę. Wyjęłam mleko, a z szafki płatki śniadaniowe.

- Co się dzieje? - „ni z gruszki, ni z pietruszki” zapytała Rose.

- Co? Śniadanie sobie robię – zdziwiona odparłam. Miskę z zalanymi mlekiem płatkami, postawiłam przed sobą, a sama usiadłam. Zaczęłam konsumować posiłek.

- Nie o to nam chodzi. Nie mówisz nam o czymś – westchnęła moja rodzicielka.

- Tak? Bo mi się wydaje, że to ty coś przede mną ukrywasz – warknęłam. Złość wzrosła we mnie momentalnie, a wraz z nią, zniknął mój apetyt. Nie miałam ochoty na kolejną kłótnię, dlatego odłożyłam miskę i wyszłam z kuchni. Tym samym wpadłam na zaspanego Rylanda. Widocznie jeszcze nie kontaktował, pewnie nieźle wczoraj zabalował. Włosy miał roztargane, a jego oczy były nadal zaspane.

- RyRy – uśmiechnęłam się i przytuliłam kuzyna. Nastolatek widocznie zdziwiony moim czynem, uścisnął mnie dopiero po kilkunastu sekundach. - Możemy porozmawiać? - westchnęłam i popatrzyłam mu w oczy.

- O czym ty chcesz rozmawiać? Ja z tobą? - zdziwił się.

- Ta, ja z tobą. Przekonasz się o czym, chodź ze mną – pociągnęłam go do mojego pokoju.

- Ryland, dlaczego tak się zmieniłeś? - zapytałam z troską w głosie siadając obok niego.

- Niby dlaczego mam rozmawiać o tym Z TOBĄ? Ally, jesteś moją kuzynką, ale ty mi nie mówisz o swoich prywatnych sprawach. Pozwól, że ja także pójdę swoją drogą, nie przejmuj się mną – wstał i podszedł do drzwi.

- Rose powiedziała mi o Emily... Wiem, że to może boleć, ale zmienianie stylu, wcale nie jest dobrym rozwiązaniem – powiedziałam, a Ryland odwrócił się w moją stronę. Kiedy upewniłam się, że mnie słucha, mówiłam dalej – Emily cię kochała i na pewno nie chciałaby, byś zniszczył sobie życie w ten sposób. Wiem jak się czujesz, kiedy nagle spada na ciebie takie obciążenie – westchnęłam.

- Co ty możesz wiedzieć?! Masz idealne życie, przyjaciół którzy skoczyliby za tobą w ogień, chłopcy się za tobą uganiają! A ja?! Nikt na mnie nie spogląda! Nawet nie wiesz jak trudno pozbierać się w sobie, kiedy twoja ukochana umiera – krzyknął, a z jego oczu poleciały łzy. Szybko jednak je otarł, nie chciał pokazać swojej słabości.

- Nie bój się łez, czasami to pomaga. Naprawdę myślisz, że moje życie jest idealne? Straciłam ojca kiedy byłam mała, przez to byłam poniewierana w szkole, a kiedy wreszcie się zaprzyjaźniłam, okazało się, że to nie są odpowiednie osoby. Austin nazwał mnie dziwką i znienawidził, a Joel wykorzystał i porzucił, kiedy dowiedział się, że jestem w ciąży – wyrzuciłam zanim zdążyłam się ugryźć w język.

- Jesteś w ciąży?! - krzyknął, a z nim drugi głos należący do mamy. Milczałam...

- Ally, powiedz mi, że żartujesz – rodzicielka spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

- Dlaczego nas podsłuchujesz?

- Przechodziłam obok twojego pokoju, usłyszałam to, bo mówiłaś tak głośno. Zresztą, co ja ci się tłumaczę. Jak mogłaś ukryć przede mną tak poważną sprawę?! Ally, dziecka nie ukryjesz!

- I może nazwiesz mnie teraz dziwką, jak Austin? Bo poszłam z Joelem do łóżka w stanie nietrzeźwości? - łzy ciekły mi po policzkach. Mama chciała coś powiedzieć, ja jednak nie chciałam jej słuchać. Bałam się tego co może powiedzieć, albo zrobić. Wybiegłam z domu kierując się prosto do parku. Usiadłam na pobliskiej ławce dając upust łzom.

- Córeczko, co się stało? - usłyszałam nad sobą głos. Zdziwiona słowem „córeczko” uniosłam głowę do góry. Przed sobą zobaczyłam tego samego faceta, który wczoraj wieczorem był u nas w domu.

- Jaka córeczko? Chyba mnie pan z kimś pomylił, mój ojciec nie żyje – zaśmiałam się nerwowo.

- Nie, to ja jestem twoim ojcem. Wcale nie jestem John, a Lester...

- Niech pan sobie ze mnie nie żartuje, nie mam teraz na to humoru – odparłam.

- Nie mam powodów by kłamać. Twoja mama ukryła to przed tobą, patrz – pokazał mi kartki – listy od mamy, do rzekomego „Lestera Dawsona”.

- To żaden dowód, równie dobrze mógł je pan napisać i teraz wmawiać mi, że jestem pańską córką – prychnęłam. Naprawdę słabe żarty...

- Uwierzysz jak twoja mama to potwierdzi? - zapytał podkładając mi pod nos jego telefon komórkowy, na którym była jego rozmowa z Penny. A także sms, który ja przeczytałam...

- Nie, to nie może być prawda... Przecież mój ojciec zginął w wypadku samochodowym – patrzyłam prosto przed siebie. Wstałam i biegiem ruszyłam do domu. Czeka mnie nie miła rozmowa z mamą...

***

Zdążyłam! Przed burzą! Tzn prawie, bo już zaczęło nieźle lać, ale przed wyłączeniem neta przez mamę zdążyłam XD Kurcze, nieciekawie się zapowiada ;-; A było takie słoneczko ;c no nie ważne xD

Wiem, że rozdział okropny, ale pisałam go na szybko, poza tym rozchorowałam się, a nawet nie wiecie jak trudno jest pisać kiedy twoja głowa tak strasznie boli :| A do szkoły chodzić trzeba, bo diagnozy -,- Grr. 

No i statystyki - ok. 100 wyświetleń na dzień? Naprawdę? :c Staram się nad nowym opowiadaniem od dawna, ale nie wiem czy nie zrezygnuję, bo nie będzie dla kogo pisać ;( Ehh ;c

Komentujcie :)