Rozdział XVIII - Nie rób z siebie głupiej idiotki!

Jak codziennie, bez jakichkolwiek zmian – wstałam, umyłam się, ubrałam, zjadłam śniadanie, umyłam zęby i wyszłam do szkoły. Te same czynności powtarzały się przez tydzień, mijając weekendy.

Tak więc, jak zwykle wyszłam z domu i kierowałam się do szkoły. Miałam spotkać się z Trish, ale wyszłam z domu trochę wcześniej, by spokojnie dojść. Wystukałam tylko na telefonie sms'a, by po mnie nie zachodziła.

Ostatnio w moim życiu nie było najlepiej, ale trzeba iść przed siebie nie zważając na przeciwności losu. Gdybym miała analizować każdy swój błąd, pogubiłabym się. Nie mogę narażać swojej przyjaźni z nikim, bo nie chcę zostać samotna. Jest to najgorsze co mogłoby się zdarzyć. Bez nikogo, idąca nie w tą stronę co trzeba. Czasami po prostu trzeba odłożyć swoje problemy na bok, by zająć się innymi ludźmi. Zbyt dużo się wycierpiałam w Kansas by teraz to zaprzepaścić.

Pierwsze co muszę zrobić, to znaleźć Kirę i ją przeprosić za moje wczorajsze zachowanie. Skierowałam się w stronę mojej szafki i wyciągnęłam z niej najważniejsze rzeczy do pierwszej lekcji, którą była chemia. Głupi przedmiot, do mojej kariery na pewno nie będzie potrzebny, ale nauka to nauka...

Wyciągnęłam książki i podeszłam do szafki przy której widziałam czarnowłosą czuprynę. Kira stała odwrócona plecami i także szukała czegoś w szafce. Dźgnęłam ją palcem w plecy (głupio to brzmi... - od aut.), a ta od razu się odkręciła. Uśmiechnęłam się, i odwzajemniła uśmiech.

- Hej. Chciałam cię przeprosić, za to, że wczoraj wybiegłam bez słowa... - zaczęłam.

- Cześć. Nie ma sprawy, Austin wrócił i wszystko mi wytłumaczył – odpowiedziała. Zarzuciła na swoje ramię torbę i trzasnęła drzwiami szafki. Obydwie ruszyłyśmy w stronę korytarza. Klasy w których miałyśmy mieć lekcje, były blisko siebie.

- To dobrze, nie chcę być się na mnie gniewała.

- Nie mam do tego powodów – zaśmiała się. Przytuliłam ją i rozdzieliłyśmy się. Podeszłam od tyłu moją przyjaciółkę i zasłoniłam jej oczy rękoma.

- Ally? - zapytała.

- Skąd wiedziałaś? - zdjęłam ręce z jej oczu i już po chwili widziałam ją przede mną.

- Kobieca intuicja. Tak poza tym, chyba mam coś do zrobienia... - No tak. Chyba nie będzie ze mną dobrze...

- Aj Trish, kochane słoneczko. Wiesz, że cię kocham? - zrobiłam „maślane oczka”. - Przyjaciółkom się wybacza – wyszczerzyłam się. Dziewczyna wybuchnęła śmiechem.

- Na ciebie nie da się gniewać.

Dlaczego ona musi zapamiętywać WSZYSTKO? Dosłownie. Oczywiście mam na myśli między innymi naszą ostatnią rozmowę telefoniczną...

*

Rozbrzmiał dzwonek na przerwę obiadową. Siedząc na matematyce, myślałam, że nie wytrzymam. Brzuch mnie rozbolał,bo byłam strasznie głodna. Przyrzekam, mogłabym zjeść konia z kopytami! A tak serio, to zjem nawet te ohydne pierogi podawane w stołówce. Nikt nie je tego świństwa z apetytem, ale mój stan nie daje mi poprzestać na samym piciu. Rano nie byłam głodna, dlatego przekąsiłam tylko jakiegoś cukierka i wyszłam do szkoły. Co innego gdybym zjadła porządne śniadanie.

Wzięłam swoją tackę z obiadem na którym nałożone było spaghetti. Już myślałam, że serio będę musiała jeść pierogi.. Szkolna kucharka, nie najlepiej gotuje. Ba! Zastanawiam się, co ona tu jeszcze robi?

Ale nie ważne. Usiadłam przy wolnym stoliku i czekałam na Austina, Trish i Dez'a, gdy niespodziewanie obok mnie pojawił się Joel. Myślałam, że wypluję sok, kiedy spostrzegłam, że siada obok mnie.

- Cześć Ally – uśmiechnął się. Zaraz.. zostawił drużynę i usiadł obok mnie? Jak? Pewnie moja mina była strasznie zabawna...

- Em.. Hej. Co... tu robisz? Czego nie siedzisz z drużyną?

- To aż tak dziwne? - zaśmiał się. - Po prostu cię lubię. Zauważyłem, że siedzisz sama, więc zapragnąłem ci towarzyszyć. - Uśmiechnęłam się.

- Dziękuję Ci, że obroniłeś nas wczoraj przed Am. Ta dziewczyna jest strasznie wkurzająca..

- Racja, znam ją od kilku lat. Uwierz, zawsze taka była. A nawet gorsza. Nie rozumiem, jak można być tak zakochanym w sobie, raniąc tym innych?

- Też nie wiem – zaśmiałam się. Niespodziewanie za sobą usłyszałam głos blondyna:

- Hej Al... Joel? - przerwał. Obydwoje odkręciliśmy się w jego stronę. W oczach blondyna widziałam... złość?

- Cześć Austin. Siadasz? - wskazałam na miejsce naprzeciwko siebie, gdyś obok siedział Jo.

- Co ty tu robisz? - syknął nie zwracając na mnie uwagi. Towarzysz, który siedział obok mnie, podniósł się z krzesła i stanął przed Austinem.

- Jem obiad, nie widać? O co ci znowu chodzi?

- Z Ally? Jeszcze ją chcesz mi odebrać? - złość w Austinie wzrastała z ułamkiem sekundy i dało się to wyczuć na odległość.

- Austin, o co ci chodzi? - zdziwiłam się i zaraz pojawiłam obok nich. Nie wiedziałam co jest pomiędzy tą dwójką, ale nie chciałam by doszło do rękoczynów!

- Zapytaj jego. Niech sam ci wyzna jaki jest naprawdę – burknął blondyn.

- Człowieku, ty się lecz! Naskakujesz na mnie ni stąd, ni zowąd i jeszcze osądzasz mnie o jakieś niemożliwe rzeczy! - krzyknął Jo, przerywając nam wymianę zdań.

- Zapomniałeś już przez kogo wyleciałem z drużyny? - zapytał Austin.

- Przez przypadek.

- Jasne. Przez przypadek też straciłem dziewczynę i przyjaciela? Błagam, takie rzeczy to nie przypadek od losu. Kiedy tylko dołączyłeś do naszej drużyny, zacząłeś się panoszyć i nastawiać wszystkich przeciwko mnie. Ally, to jest kłamca. Przez niego straciłem wszystko co miałem! Dlaczego, kiedy sobie to odpracowałem, znowu się pojawiasz i chcesz odebrać ważną mi przyjaciółkę? Uwierz, na to ci już nie pozwolę! - Krzyczał mu prosto w twarz. Stałam z rozdziawioną buzią i spoglądałam to na Austina, to na Joel'a. Wokół chłopaków zebrała się grupka ludzi, która obserwowała to zajście, a ja bezbronna nie wiedziałam co się dzieję. Mam wierzyć Austinowi czy raczej drugiemu?

- Ale Austin, spokojnie. Przecież Jo nic nie zrobił... Tylko rozmawiamy - Nie chciałam wstawiać się za Joel'em, bo to Austin jest moim przyjacielem i nie chcę kłótni. Ale.. Jo wydaję się być naprawdę miłym chłopakiem, nie mam podstaw by mu nie wierzyć. Zresztą, nawet jeśli odebrał Austinowi wszystko co miał, to też po części jego wina, bo nie powinien mu na to pozwolić. Zawsze trzeba stawiać na swoim.

- Ally, czy ty siebie słyszysz?! Wywalił mnie z drużyny, nie wspominając o stanowisku kapitana. Odebrał mi dziewczynę i zdołał jeszcze nastawić przeciwko własnemu przyjacielowi! I ty mu ufasz? Dziewczyno, co ty w ogóle bredzisz?! Kogo znasz dłużej, mnie czy jego?! Nie rób z siebie głupiej idiotki!

Teraz przegiął. Co jak co, ale przyjaźnimy się. Nazwał mnie idiotką, a to zabolało. Mój świetny humor, prysł jak bańka. Poczułam, że moje oczy zaczynają szczypać. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Zawsze było mnie łatwo doprowadzić do płaczu. Jestem wrażliwa, nic na to nie poradzę. Mój przyjaciel. On... Chłopak, w którym się zakochałam. Nazwał mnie idiotką i to na dodatek głupią. Zebrałam swoje rzeczy i wybiegłam ze stołówki.

Nie miałam zamiaru odzywać się do tego idioty. Prywatne sprawy z Joel'em powinien załatwiać między nim, a sobą. To, że Joel jemu namieszał w życiu, nie znaczy, że u mnie też tak będzie. Nie może mi zabronić z nim rozmawiać. Ma swoje zasrane życie, a moje niech zostawi w spokoju, dopóki mu każę!

Czułam się źle. Nie tylko było mi przykro, ale byłam też zła. Miałam ochotę pojawić się w domu i z niego już nie wychodzić, ale nie mogłam za każdym razem uciekać z zajęć, bo tak mi się podoba. Nie chciałam przez tego barana zawalić szkoły.

Tak, barana. Mogę go wyzywać od najgorszych, ale to i tak nie sprawi, że się w nim odkocham. Miłość nie znika od tak, nawet ta nie odwzajemniona. Nie ważne, jakim idiotą Austin będzie, zawsze coś do niego będę czuła.

A ja zawsze chciałam się zakochać. Ale chciałam też, bym była szczęśliwa z tego powodu. Tymczasem jedyne co mi pozostaje to płakać... Super...  

*

Ah.. super. I znowu mogłabym wam godzinami narzekać na ten rozdział. Nie wiem co zrobić, by zacząć pisać ponownie jak wcześniej :| Noo.. nie umiem już, po prostu ;-; 

Zresztą, nie ważne. Za każdym razem wam narzekam, więc pewnie znacie już to na pamięć xD

Chciałam wam powiedzieć, że dzisiejszy rozdział rozpoczyna OGROOMNY zamęt w życiu Ally. Dosłownie, mam do tego opowiadania bardzo duże plany. Wystarczy to tylko ładnie opisać, co wątpię, że wyjdzie.. Także ten, nie zdradzę nic poza tym, że akcja się zacznie rozwijać. 

Mam nadzieję, że wam się spodoba. 

Nie miałam w planach robić 100 rozdziałowego opowiadania, bo sama pewnie bym do tylu nie doszła. Zresztą, uważam, że im więcej długich rozdziałów, opowiadania robi się nudniejsze ;/ Po prostu wczoraj cały dzień obmyślałam co i jak wprowadzę do jej życia i mam już też zakończenie. Myślę, że dla każdego będzie miłe, przynajmniej dla fanów Auslly :) 

Nie jestem w stanie powiedzieć, ile rozdziałów historia będzie liczyć, dlatego nie pytajcie jakby co :P 

Więc przepraszam i czekam na komentarze :)