Rozdział XX - Zgodzisz się wyjść ze mną na spacer?

To już dzisiaj... Serce bije mi jak oszalałe na samą myśl, że już za kilka godzin stanę na scenie po raz ostatni razem z tymi wszystkimi ludźmi, których jeszcze kilka miesięcy temu nie potrafiłam rozróżnić, a teraz tworzymy rodzinę... Rodzinę, która się rozpadnie prawdopodobnie wraz z ostatnim dzwonkiem. Kompletnie to do mnie nie dociera. Powinnam jak oszalała biegać po domu i martwić się czy aby przypadkiem się nie spóźnię, pomimo tego, że mam jeszcze dużo czasu do wyjścia. Powinnam martwić się, czy wszystko pójdzie po naszej myśli. A dla mnie obojętne jest to co stanie się podczas premiery. Teraz moje myśli przeważa to, że jutro do tej szkoły wracam po raz ostatni. Po raz ostatni spotkam się z niektórymi osobami. Po raz ostatni spojrzę na panią Wurn, której tak dużo zawdzięczam. Raz na zawsze pożegnam się z czasami szkoły średniej...

Premiera już za trzy godziny, a ja nie mam jeszcze nic. Nie wybrałam sukienki, butów ani dodatków. Kompletnie nic nie mam. Połowę dnia przesiedziałam na kanapie oglądając jakieś durne filmy. Na prawdę, w tych czasach ciężko o jakiś naprawdę dobrą i wciągającą produkcję. Mało tego, jestem główną pianistką, co oznacza, że moja obecność na generalnej, ostatniej próbie jest obowiązkowa. Czyli w teatrze muszę być godzinę przed. Ciekawe jak się wyrobię. Żebym jakoś normalnie wyglądała potrzebuję kilku godzin do spędzenia w łazience, a potem co najmniej godziny by wybrać strój. Super...

Podniosłam się z kanapy pierw wyłączając telewizor i podreptałam do pokoju. Z szafy zaczęłam wyciągać sukienki, jedna za drugą. Miałam tego wszystkiego naprawdę dużo, a chodziłam może w 1/3. W rękę wpadła mi jedna – dość ważna. Błękitna sukienka. Pamiętam ten moment, gdy zgubiłam się chodząc pierwszy raz po Miami. Byłam wtedy właśnie w tej sukience. Usiadłam załamana na ławce w parku, kiedy podeszli do mnie oni – Austin, Trish oraz Dez. Może to tylko głupia sukienka, ale dla mnie jest jedną z najważniejszych.

Postanowiłam, że na premierę także ją założę.

Wybrałam jeszcze biżuterię w postaci srebrnej bransoletki i wisiorka i wraz ze strojem weszłam do łazienki, by się przygotować.

Puściłam wodę do wanny i wlałam tam mój ulubiony płyn do kąpieli. Rozebrałam się i weszłam do gorącej cieczy, by się zrelaksować. Tak, tego zdecydowanie było mi potrzeba.

Gdy zorientowałam się, że nadchodzi czas wyjścia, wyszłam z wanny. Wytarłam mokre ciało ręcznikiem, nałożyłam sukienkę. Wysuszyłam włosy i wzięłam się za makijaż. Postawiłam na delikatny. Na rzęsy nałożyłam czarny tusz, a powieki pomalowałam jasnym odcieniem brązu. Usta musnęłam jasnoróżowym błyszczykiem.

Na sam koniec wzięłam się za włosy, które po wysuszeniu się całkowicie nie układały. Nie lubię ich suszyć suszarką, bo wtedy tracą swoją objętość i trudno je w coś spiąć. Dlatego też, postanowiłam je rozpuścić. Z kosmyku, który nachodzić mi na twarz, uplotłam warkocz i wpięłam go z boku. Gotowa.

Stanęłam przed lustrem. Muszę przyznać, że dość ładnie wyglądam. Postawiłam na naturalność i jestem dumna z efektu. Już miałam iść szukać butów, gdy usłyszałam, że ktoś dobija się do drzwi. Zdziwiłam się, bo z nikim się nie umawiałam.

Zgasiłam światło w łazience i zeszłam na dół. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam przed sobą Austina w garniturze z wielkim bananem na twarzy. Kogo jak kogo, ale jego to na pewno się nie spodziewałam.

- Co ty tu robisz? – zdziwiłam się.

- Super przywitanie. Gotowa? - uśmiechnął się.

- To my się umawialiśmy? - zdziwiłam się jeszcze bardziej.

- Nie, ale samemu iść nudno. Więc wpadłem po ciebie – wyszczerzył się.

- No ok, zaczekaj – wpuściłam go do środka, a sama wróciłam do pokoju. Spakowałam to co najpotrzebniejsze, nałożyłam buty i wróciłam do blondyna.

- Gotowa. Idziemy?

- Jasne. A tak przy okazji, ślicznie wyglądasz. - Zarumieniłam się. Podziękowałam i wyszliśmy kierując się do teatru.

*

Sala była już całkowicie zapełniona. Mimo tego, że wcześniej byłam obojętna, teraz nerwy mnie zaczęły zżerać. Chodziłam w kółko i cała drżałam. Dopiero teraz do mnie dotarło, jak ważne jest to przedstawienie. Dla mnie, dla szkoły, dla uczniów, dla pani Wurn...

- Za 5 minut wchodzicie! Pamiętajcie, nie ważne co się stanie, jesteście moją ulubioną klasą i w was wierzę. Jeśli któreś z was zapomni tekstu – improwizujcie. Ally, jeśli pomylisz klawisze – nie przejmuj się i graj. Niech wam nic nie przeszkodzi, nie myślcie o porażkach. Wierzę w was! Powodzenia – uśmiechnęła się pani Wurn, która znikąd pojawiła się obok nas. Podziękowaliśmy, a ja podeszłam do lustra, by ewentualnie wprowadzić końcowe poprawki w wyglądzie. Spojrzałam w swoje odbicie i usłyszałam za sobą ukochany przeze mnie głos.

- Jesteś taka śliczna.. - uśmiechnął się i spojrzał w moje odbicie stając obok mnie

- Dziękuję – odpowiedziałam mu promiennym uśmiechem. Usłyszałam, że czas wychodzić na scenę i wyraz zadowolenia zmienił się na strach. Austin musiał to zauważyć, bo odkręcił mnie do siebie i mocno przytulił.

- Nie bój się, jestem przy tobie. Dasz radę.

- A jak pójdzie coś nie tak? Zagram złą piosenkę, albo co najgorzej – zapomnę nut? Austin, to moje pierwsze wystąpienie po wyzbyciu się strachu. Mam wiele wątpliwości – westchnęłam.

- Przestań. Jesteś świetna. Wierzę w ciebie – cmoknął mnie w policzek i odkręcił w stronę sceny. Miałam wyjść, zagrać piosenkę i przywitać publiczność. Może to dziwne, że bałam się tam wyjść. Nie gram żadnej ważnej roli. Tylko pianistka. Siedzę w rogu sceny i gdzieniegdzie coś mówię. Taką rolę mógłby zagrać najmniej doświadczony artysta. Ale dla mnie to było coś całkiem nowego. Przez całe życie, bałam się stanąć na scenie, mimo tego, że to moje największe marzenie. Ostatni raz odwróciłam się w jego stronę i stanęłam na schodkach. Powoli podeszłam do pianina nie patrząc na publiczność. Zaczęłam grać.

*

Całą klasą zakończyliśmy High School Musical ukłonem. Zaraz potem do nas dołączyli wszyscy, którzy przyczynili się do wystawienia tego musicalu. Po sali rozniosły się gromkie brawa. Sama nie mogłam w to uwierzyć. Wszystko wyszło nam znakomicie!

Zeszliśmy ze sceny i z wielką radością zaczęliśmy sobie gratulować. Pomiędzy nami panował miły chaos. Nawet Amber, która próbuje nas unikać, tym razem nie znikła.

Nagle poczułam, że coś, a raczej ktoś łapie mnie za nadgarstek i pociąga w stronę gdzie jest mniej ludzi. Spojrzałam wyczekująco na stojącego przede mną Joel'a.

- Byłaś świetna! Bardzo ładnie wyglądasz – uśmiechnął się.

- Dziękuję – odpowiedziałam.

Między nami zapanowała niezręczna cisza. Zauważyłam, że chłopaka coś trapiło i nie potrafi się do tego przyznać. Jego oczy wydawały się być zamyślone.

- Coś nie tak? Jesteś lekko nieobecny...

- Co? Wszystko w porządku. Tak myślę..

- Ja widzę, że coś jest nie tak. Możesz mi powiedzieć. Przecież... przyjaźnimy się – zacięłam się. Bo czy to co jest między nami jest przyjaźnią? W sensie, nie jestem pewna czy jesteśmy przyjaciółmi. Przyjaciel to człowiek przy jaźni. Jest z tobą o każdej porze dnia i nocy. Możesz powiedzieć mu o twoich najskrytszych sekretach bez obawy, że każdy się o tym dowie. A czy ja aż tak mu ufam?

- Halo, Ally? Gdzie odpłynęłaś?

- Przepraszam. Co mówiłeś? Zamyśliłam się...

- Zapytałem czy... czy nie zgodzisz się wyjść ze mną na spacer? - powtórzył się. Lekko zdziwiła mnie jego propozycja, ale nie chciałam go speszyć dlatego odpowiedziałam:

- Jasne, że tak. O to te całe nerwy? - uśmiechnęłam się przyjaźnie.

- Wła..

- Ally?! - ktoś stojący za mną przerwał dalszą wypowiedź bruneta. Gwałtownie odwróciłam się w tamtą stronę. Przed sobą zobaczyłam rudowłosą czuprynę mojej kuzynki.

- Rose! - pisnęłam i mocno przytuliłam swoją siostrę. Kompletnie nie mogłam uwierzyć kogo przed sobą ujrzałam.

Rose to córka siostry mojej mamy. Miałam z nią bardzo dobry kontakt, który urwał się kiedy ciocia postanowiła się wyprowadzić z mężem do jego rodzinnego państwa – Niemiec.

Dziewczyna ma farbowane rude włosy i piękne brązowe oczy. Jest dość wysoka. Ma 16 lat. Jest pół Angielką, pół Niemką. Interesuję się rysunkiem, od zawsze to ją interesowało. Jest córką Victorii i Mark'a Green. Zawsze zazdrościłam jej kochającej i pełnej rodziny, której ja nigdy nie miałam.

- Gdzie RyRy? - zaśmiałam się, przypominając sobie o jej bracie, bliźniaku.

- Właściwie to nie wiem. Pewnie przykleił się do jakiejś laski – zaśmiała się. Usłyszałam za sobą chrząknięcie.

- Ah, no tak. To jest Joel, mój kolega – uśmiechnęłam się, a ona wyciągnęła do niego rękę. Zaraz usłyszałam kolejne śmiechy i poczułam jak ktoś na mnie wpada.

- Tu jesteś, wszędzie cię szukaliśmy! - Dez stanął obok mnie.

- Trish, Austin, Dez, Kira. To jest Rose, moja kuzynka – uśmiechnęłam się wskazując na Rose. - A tak przy okazji, czy za każdym razem jak będziecie tacy wesoli macie zamiar mnie taranować? - podniosłam jedną brew i spojrzałam wymownie na Dez'a, który na mnie wpadł. Rudowłosy patrzył się na moją kuzynkę. Kiedy na nią spojrzałam, zauważyłam, że spuszcza głowę, a jej policzki robią się czerwone.

- Dobra.. wracamy do domu? - zapytałam, by przerwać ciszę pomiędzy nami. Wszyscy pokiwali głowami na znak, że się zgadzają. Odwróciłam się do Joel'a.

- O 20? - uśmiechnęłam się.

- Przyjdę po ciebie. Cześć – pocałował mnie w policzek. Zarumieniłam się i wraz z Trish, Dezem, Austinem i Rose wyszliśmy z teatru pierw żegnając się z całą klasą.

- Czyżby randka? - uśmiechnęła się rudowłosa, która dreptała u mojego boku.

- Niee – odpowiedziałam i spojrzałam na Austina, który rozmawiał z Kirą, Dezem i Trish.

- Chyba będzie dużo do nadrabiania – szepnęła do siebie i pociągnęła mnie do reszty.

***

Hej!

Udało mi się wreszcie skończyć rozdział. Jest nudny i wgl. mi się nie podoba ;/ Szczerze to miałam na początku zrobić tak, że Kira zrezygnuje z roli Gabrielli i Ally ją zagra, ale zmieniłam plany. Nie chciałam, żeby było jak na wszystkich blogach, gdzie Ally jest najlepsza. 

A pomysł z kuzynostwem Ally wpadł przypadkowo jak pisałam. Mam zamiar do opowiadania wprowadzać akcję, choć pewnie i tak mi się to nie uda. 

Jak zwykle marudzę, można się przyzwyczaić.. 

Czekam na opinię ;)

Wesołego Nowego Roku!